Σύντροφοι που για να πλάσουμε το μέλλον
μοιραστήκαμε τις ζωές μας μπρος στο θάνατο
τώρα με κάνουν ν’ αποφεύγω
ακόμα και τις τυχαίες συναντήσεις.

Φίλοι που μας έδενε αφοσίωση ακατάλυτη
όσο κι αν καταπίεζε, όσο κι αν καταπιεζόταν,
τώρα οι αμοιβαίες εξεγέρσεις
μας άφησαν γυμνούς από περιστατικά και μνήμες.

Γυναίκες που κάποια στιγμή τα σώματά μας ελικώθηκαν
λες για πάντα, τώρα τίποτα δεν ξέρουμε
ούτε έχουμε την περιέργεια
για να μάθουμε ο ένας για τον άλλο.

Μπορεί και να ‘ναι για καλύτερα,
έτσι βαδίζω προς το τέρμα
χωρίς αποσκευές βαριές
που δυσκολεύουν το περπάτημα.

Τίτος Πατρίκιος | Η ηδονή των παρατάσεων

Photo Credit: Ester