Τιμημένοι μου αναγνώστες, το σκέφτηκα πολλές ώρες, πριν πιάσω το πληκτρολόγιο σήμερα για να γράψω. Το σκέφτηκα αν έπρεπε ακόμη και να γράψω σήμερα ή θα ήταν καλύτερο να το αποφύγω. Κάποιες στιγμές το πρωί που έβγαινε ο ήλιος, δεν έβλεπα φως. Τόσο σκοτάδι, τόσος ζόφος. Έμοιαζε καλά μου παιδιά, σαν να είχε σκιστεί στα δύο ο κόσμος και όλο το σκοτάδι του σύμπαντος, είχε πέσει από την Ελλάδα. Αυτή ήταν η αίσθηση που είχα καλά μου παιδιά, από την ώρα που είδα δύο νάρκισσους, να κινούνται με πιρουέτες, ανάμεσα σε αίματα και αποκαΐδια…

Καλά μου παιδιά, ο Σταύρος με δικαίωσε. Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό, από αυτόν. Επίσης ο Σταύρος Θεοδωράκης, δικαίωσε και τον εαυτό του. Δεν αναζητούσε κάτι διαφορετικό από αυτό που έκανε, δεν είχε άλλες προσδοκίες. Όποιον αριθμό πολλαπλασιάσεις με το μηδέν, τιμημένοι μου αναγνώστες, πάλι μηδέν θα είναι το αποτέλεσμα.

Ο Σταύρος, το γνωρίζει ότι δεν μπορεί να φτάσει πέρα από το μηδέν, όντας ένα υπερεκτιμημένο πιόνι της εγχώριας σόου μπιζ, που αποτελείται κυρίως από παρατράγουδα. Αυτός είχε ενδυθεί τον μανδύα, του κουλτουριάρη, που εκφράζεται με μονολεκτικές ερωτήσεις και βρυχηθμούς, προκαλώντας ονειρώξεις σε παραμελημένες υπάρξεις. Το γνώριζε και το γνωρίζει ο Σταύρος, ότι η μονάδα είναι άπιαστο όνειρο για τον ίδιο, καθώς πρέπει για να την πιάσει να εγκαταλείψει την δηθενιά του και να αποκτήσει υπόβαθρο. Αλλά είπαμε καλά μου παιδιά, δεν θέλει, αλλά και δεν μπορεί. Οποιοσδήποτε αριθμός πολλαπλασιάζεται με το μηδέν, γίνεται μηδέν.

Ο νάρκισσος με τα πατήματα του δήθεν κουλ και άνετου, συνάντησε τον άλλο νάρκισσο, που μόνο κουλ δεν είναι, αφού δεν ξέρει τι να κάνει με τα χερια του, με τα πόδια του, με τα μάτια, γενικά με το σώμα του. Και αυτοί οι δύο νάρκισσοι τιμημένοι μου αναγνώστες, τσαλαπατησαν 57 ψυχές, για να δείξουν τις στυλιστικές αλλαγές του Μαξίμου και τις σκηνοθετικές ανησυχίες του Σταύρου. Μια δηθεν συνέντευξη, ενός δήθεν πρωθυπουργού, σε έναν δήθεν δημοσιογράφο. Όχι καλά μου παιδιά, δεν αξίζει τον κόπο, να γράψω ή να ασχοληθώ με την ουσία της συνομιλίας αυτών των δύο “πρωταγωνιστών”, μιας δήθεν ελίτ τάξης, για απολιτικ εγκεφάλους. Ποιά ουσία άλλωστε. Σας έγραψα πιο πάνω πως , ότι πολλαπλασιάσεις με το μηδέν , γίνεται μηδέν. Καμία ουσία, τιμημένοι μου αναγνώστες. Και ξέρετε γιατί; Ο Σταύρος, δεν μπορεί πια όχι να “ξεπλύνει” , αλλά ούτε και να “λερώσει” οτιδήποτε.

Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από τον Σταύρο, καλά μου παιδιά, ενώ για να είμαι ειλικρινής η Στήλη Άλατος, περίμενα αυτό ακριβώς που είδα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Υποπροϊόντα πολιτικής… Λυπάμαι, καλά μου παιδιά και θα θελα να πως και μια κουβέντα κατα κει στην Κουμουνδούρου. Όχι για να το παίξω έξυπνη η Στήλη Άλατος ή παρεμβατική ή οτιδήποτε άλλο. Δεν θα μετατραπώ σε αυτό που κατηγορώ, να είστε σίγουροι τιμημένοι μου αναγνώστες. Απλά να κάνω έκκληση. Μήπως να το ξανασκεφτείτε εκεί στην Κουμουνδούρου και να μην μπείτε στο ίδιο κάδρο, με τους … “Πρωταγωνιστές”;

πηγη: https://thefaq.gr