Κλεισμένος στα τείχη που ο ίδιος ο άνθρωπος έχτισε προσπαθεί τώρα να κοιτάξει κάπου έξω, πέρα από τα καθορισμένα όρια της καθημερινότητας και της μιζέριας όπου κάτι καινούριο ανθίζει, κάτι πολύ νέο, άμορφο και ζωηρό…είναι η ανθρώπινη ψυχή που φωνάζει…

Και είναι οι μέρες τέτοιες, οι ανάγκες της ιστορίας θα έλεγαν άλλοι, που ο άνθρωπος φτάνει στην εξαθλίωση, πνευματική και σωματική, χάνει το λόγον του και πράττει δίχως αυτόν. Καθοδηγείται πια από μυστήριους ψυχοσωματικούς συνειδησιακούς παράγοντες και οδηγείται πιο βαθιά μέσα στην ίδια του την κρίση.. Κοιτάζει πίσω και βλέπει την ευτυχία, μια ευτυχία όμως που δεν μπορεί παρά να ήταν ψεύτικη, στείρα…γιατί έτσι τον έμαθαν…να ζει ευτυχισμένος μέσα στον πολιτισμό της δυστυχίας.. Να ευτυχεί με υλικές απολαύσεις που χόρταιναν το άδειο μυαλό του.. Η ανθρώπινη σκέψη μπροστά στο μεγαλείο της κατάρρευσης.. γιατί η ύπαρξη ενέχει ένα βασικό δυαδισμό, σώμα και σκέψη, αυτό που πατάει με τα πόδια στη γη και γίνεται φορέας όλων των υλικών αναγκών και αυτού που τρέφεται με το μυαλό, με το κεφάλι γυρισμένο ψηλά, ψηλά στους ουρανούς της απέραντης «πλανητικής» σκέψης. Και η πραγματική ελευθερία βρίσκεται κάπου εκεί, διάχυτη στο σύμπαν, όπου ο άνθρωπος,, και μόνο αυτός μπορεί να την αισθανθεί, να τη βιώσει, να παλέψει γι’ αυτήν, αλλά μονάχα μέσα στη σκέψη θεμελιώνεται και γίνεται τροφή για το ήθος και τις αξίες του ανθρώπου..

Η δημοκρατία δεν πρέπει να αποτελεί το σκοπό αλλά και το μέσο, γιατί ακριβώς η πράξη παράγει συνείδηση. Όταν όμως δεν υπάρχει η πράξη ή η πράξη είναι αναποτελεσματική τότε τι κάνουμε? Όταν επίσης εκλείπει ο σκοπός ή αυτός χρησιμοποιείται για διθυραμβικούς λόγους χωρίς καμία αντιστοιχία με τις πράξεις, τότε ποια είναι η λύση για να ξεφύγουμε και τι ακριβώς μας κρατάει στάσιμους?

Η δογματική αντίληψη των πραγμάτων και ο φανατισμός σε ιδέες, πρόσωπα και καταστάσεις χωρίς καμία επιρροή στο σκέπτεσθαι, αντικαθιστώντας και εκμεταλλευόμενοι ανθρώπινες αδυναμίες και παραμέτρους με ψεύτικα νοήματα, τα όποια μπορούν προσωρινά να γεμίζουν το ανιαρό καθημερινό προφίλ του ανθρώπου αλλά το περιεχόμενο άδειο, χωρίς καμία συνεισφορά στο πραγματικό επίπεδο που ονομάζεται κόσμος. Μας έμαθαν πως ο σοσιαλισμός ζει και βασιλεύει μέσα από τα έδρανα του Κοινοβουλίου, δίπλα στους «δεξιούς» αναπληρωτές του...και τα μέλη τους ταυτίστηκαν ο ένας με τον άλλον, τόσο πολύ που πίστεψαν πως είναι οικογένεια…και όπως καλά ξέρουμε οι οικογενειακοί δεσμοί είναι οι πιο ισχυροί, όχι για τις κοινές τους ιδέες και αξίες αλλά επειδή το κοινωνικό σύστημα στο οποίο στηρίζονται ευνοεί τα δικά τους συμφέροντα ..και τα υλικά αυτά συμφέροντα είναι υπεύθυνα που διαδέχονται την ίδια οικογένεια, παρόλο που οι σκέψεις διατηρούν την ψυχική υγεία της οικογένειας και ο λόγος τρέφει την ελπίδα.. γιατί στο τέλος η ύπαρξη είναι αυτή που δίνει τη σαφή κατεύθυνση των ανθρώπινων επιλογών..

Για να οδηγηθούμε λοιπόν στις ανάγκες της ύπαρξης και της επιβίωσης πρέπει να γίνει συνείδηση αυτό που ζούμε, χωρίς αναστολές που δικαιολογούν δεσμούς που κατά κύριο λόγο είναι καταλύτες της σημερινής κοινωνικοοικονομικής κρίσης.

Κάποτε μας έλεγαν «πίστευε και μη ερεύνα»..όμως η ιστορία πρέπει να μας δώσει το δικό της μάθημα.. Το αποτέλεσμα είναι πασιφανές.. και η αλλαγή έρχεται όταν και εμείς θα είμαστε έτοιμοι να την πραγματοποιήσουμε…και θα πραγματοποιηθεί όταν και εμείς αλλάξουμε.

Αν ο «καλός άνθρωπος» κάνει κάτι που αποδοκιμάζεται ευρέως γίνεται αυτόματα «κακός άνθρωπος». Ας μην έχουμε αναστολές γι’ αυτό. Το γεγονός του παρελθόντος μόνο διδάγματα μας δίνει…το «καλό παρελθόν» δεν επιδρά στο «κακό παρόν» γιατί να γίνει το παρόν κακό, μάλλον μας είπαν ότι το παρελθόν ήταν καλό.. αποξενώνοντας κάθε διαφορετική γνώμη και σκέψη. Όταν μας κλείσουν για χρόνια σε ένα υπόγειο λέγοντας μας πως έξω έχει πόλεμο, θα μείνουμε εκεί για χρόνια αν δεν το διαπιστώσουμε βγαίνοντας έξω. Αλλά αυτό είναι και το δύσκολο. Να αλλάξουμε τις ζωές μας. Είναι δρόμος μακρύς και για πολλούς μια ουτοπία. Αλλά αν δεν πιστέψουμε σε κάτι καλλίτερο, αν η φαντασία μας δεν δημιουργήσει τίποτε, τότε θα βρούμε τον επίγειο θάνατο. Γιατί χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ!

Όμως ο άνθρωπος δεν βαδίζει μόνος του και η αυτοκαλλιέργεια δεν αποτελεί αυτοσκοπός. Όλα γίνονται μέσα στην κοινωνία και για την κοινωνία. Η ευδαιμονία δεν μπορεί να υπάρξει ατομικά, αλλά ούτε και ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνο του όπως και ένα υγιές φύλλο ενός δέντρου δεν μπορεί να ζήσει σε μια ξερή και σαπισμένη ρίζα.

Αριστοτέλης Αντωνίου