Μόνο δύο κινήσεις, έστω και εκ των υστέρων, έστω για τα μάτια του κόσμου που βλέπει την απαλλαγμένη από κάθε ευθύνη κυβέρνηση της Ν.Δ. να καταβάλλει εργώδεις προσπάθειες συγκάλυψης και κατά τα άλλα να παραπέμπει στη Δικαιοσύνη. Δύο κινήσεις που, αν μη τι άλλο, θα μπορούσαν να διασφαλίσουν ότι, πρώτον, θα γίνεται σεβαστό ένα νόμιμο αίτημα 1,5 εκατ. πολιτών και, δεύτερον, δεν θα τη γλιτώνουν τόσο εύκολα στο μέλλον κυβερνητικοί αξιωματούχοι που, αν και έχουν βαριές ευθύνες, βολεύονται στη σίγουρη αγκαλιά της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας του κόμματός τους.
Κι αν η κυβέρνηση, η τόσο ακριβή στα πίτουρα και τόσο φτηνή στο αλεύρι, δεν έχει την παραμικρή ανησυχία για το τι μπορεί να ξανασυμβεί στο μέλλον, ιδού πεδίο δόξης λαμπρό για την αντιπολίτευση να πάρει πρωτοβουλία και να ζητήσει αυτές τις νομοθετικές κινήσεις που θα μιλούσαν στις καρδιές όχι μόνο των συγγενών των θυμάτων αλλά και των πολιτών που υπέγραψαν το ψήφισμα.
Κίνηση 1η
Γνωρίζει πολύ καλά ο κ. Μητσοτάκης ότι δεν είναι η βουλευτική ασυλία το πρόβλημα, αλλά ο «περίτεχνος», πλην όμως απαράδεκτος νόμος περί ευθύνης υπουργών. Η βουλευτική ασυλία θεσπίστηκε κυρίως για την προστασία των πιο αδύναμων βουλευτών από αθέμιτες πιέσεις διαφόρων ισχυρών παραγόντων και συμφερόντων, ενώ με διαφορετικούς τρόπους ισχύει σε όλα τα δημοκρατικά Κοινοβούλια και στο Ευρωκοινοβούλιο. Αυτό είναι όμως εντελώς άλλο από το ελληνικής κοπής άρθρο περί ευθύνης υπουργών. Το 2019 υπήρξε μια αλλαγή σημαντική σε ό,τι αφορά τον σκόπιμα ασφυκτικά περιορισμένο χρόνο παραγραφής που προέβλεπε ο νόμος Βενιζέλου. Αυτό βόλευε φυσικά τη Ν.Δ., που είχε αποφασίσει να στήσει στο εδώλιο υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ και διεύρυνε τα χρονικά περιθώρια.
Παρά τη χρονική διεύρυνση, υπάρχουν δύο διατάξεις στον διαβόητο νόμο (3126/2003) που περιορίζουν την οποιαδήποτε πιθανότητα να φτάσει το «μαχαίρι στο κόκαλο», ειδικά όταν παραμένει η ίδια κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή. Ο νόμος λέει πως όταν 30 βουλευτές υποβάλλουν αίτημα έναρξης διαδικασίας ποινικής δίωξης για αξιόποινες πράξεις, η Βουλή χρειάζεται απόλυτη πλειοψηφία προκειμένου να συσταθεί προκαταρκτική επιτροπή. Αν δεν την εξασφαλίσει, τότε το αίτημα όχι μόνο θεωρείται απαράδεκτο αλλά δεν μπορεί καν να εισαχθεί ξανά για συζήτηση στο μέλλον. Το ίδιο φυσικά ισχύει και στην περίπτωση που συγκροτηθεί προκαταρκτική επιτροπή και μετά την έρευνα και την ουσιαστική εξέταση των αναφορών για αξιόποινες πράξεις καταλήξει ότι απορρίπτει το αίτημα.
Προφανώς στη δεύτερη περίπτωση, που εξετάστηκε από προκαταρκτική επιτροπή μια υπόθεση και απορρίφθηκε, με βάση την αρχή «Ne bis in idem» (δεν μπορεί να διωχθεί ή να δικαστεί κάποιος δύο φορές για το ίδιο αδίκημα) το αίτημα δεν θα μπορεί να εισαχθεί ξανά σε μια νέα Βουλή. Αντίθετα, όμως, στην πρώτη περίπτωση, που εξ αρχής με απλή πλειοψηφία η Βουλή αποφάσισε να απορρίψει ασυζητητί τη συγκρότηση προκαταρκτικής για τα Τέμπη, το αίτημα δεν θα μπορεί ποτέ ξανά να υποβληθεί. Αυτή είναι η διάταξη που άμεσα με απλό νόμο μπορεί και πρέπει να καταργηθεί. Σύμφωνα και με την άποψη του καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Ακρίτα Καϊδατζή, δεν είναι δυνατόν χωρίς να υπάρχει κρίση και έρευνα για το αν όντως διαπράχθηκαν από υπουργούς αδικήματα, να μην υπάρχει δυνατότητα να υποβληθεί όχι μία αλλά 101 φορές το ίδιο αίτημα. Στην πραγματικότητα, εφόσον δεν έχει γίνει καν προκαταρκτική εξέταση και σύμφωνα με τους όρους της δικονομίας δεν υπάρχει κρίση αλλά μόνο μια απόφαση πολιτικού οργάνου, δεν ισχύει η συνταγματική δέσμευση «Ne bis in idem» και επομένως όσο η κοινοβουλευτική πλειοψηφία πετάει στα σκουπίδια αιτήματα που αφορούν μάλιστα το δημόσιο συμφέρον και την ασφάλεια των πολιτών, το αίτημα μπορεί να επανέλθει πριν υπάρξει παραγραφή. Η κατάργηση της απαράδεκτης αυτής διάταξης, αν και είναι αμφίβολο το αν θα λειτουργούσε αναδρομικά (για τα Τέμπη), εντούτοις θα έκλεινε ένα «παραθυράκι» στον προνομιακό χώρο της υπουργικής καρέκλας.
Κίνηση 2η
«Με υπογραφή πεντακοσίων χιλιάδων πολιτών που έχουν δικαίωμα ψήφου, μπορούν να κατατίθενται έως δύο ανά κοινοβουλευτική περίοδο προτάσεις νόμων στη Βουλή, οι οποίες με απόφαση του προέδρου της παραπέμπονται στην οικεία κοινοβουλευτική επιτροπή προς επεξεργασία και εν συνεχεία εισάγονται υποχρεωτικά προς συζήτηση και ψήφιση στην Ολομέλεια του Σώματος. Οι προτάσεις νόμων του προηγούμενου εδαφίου δεν μπορεί να αφορούν θέματα δημοσιονομικά, εξωτερικής πολιτικής και εθνικής άμυνας. Νόμος ορίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις εφαρμογής της παρούσας παραγράφου» (ΣΥΝΤΑΓΜΑ Αρθρο 73: Δικαίωμα πρότασης νόμων).
Στην προκειμένη περίπτωση και παρά το τεράστιο πολιτικό δεδομένο της συλλογής 1,5 εκατ. υπογραφών, και πάλι η κυβέρνηση κρύβεται πίσω από τη βεβαιότητα ότι η διάταξη παραμένει ανενεργή (με διαχρονική ευθύνη των κυβερνήσεων) εφόσον χρειάζεται νόμος προκειμένου να τεθεί σε εφαρμογή. Ο νόμος αυτός, που θα προέβλεπε την πιστοποίηση και τη γνησιότητα των υπογραφών, εκκρεμεί από το 2009 και επομένως, παρά την πολιτική και ηθική σημασία της συλλογής τόσων υπογραφών με αίτημα να πάψει η ατιμωρησία, δεν μπορεί να έχει νομικά αποτελέσματα και συνέπειες.
Σύμφωνα και με τις νομοθετικές πρωτοβουλίες του υπουργού Δικαιοσύνης Γ. Φλωρίδη, η γενικευμένη αίσθηση ατιμωρησίας στα σκάνδαλα διαφθοράς, κατάχρησης εξουσίας κ.λπ. θεραπεύεται με μεγαλύτερες ποινές στα κλεφτρόνια και βίαιη «σύντμηση» της δικαιοσύνης. Το δε άρθρο του Συντάγματος θα περιμένει εσαεί έναν νόμο για να εφαρμοστεί. Ποιος λογαριάζει άλλωστε τη βούληση των πολιτών;
από: https://www.efsyn.gr