Τώρα με τα διάφορα μαγικά περί την ακρίβεια και τη φορολογία σοφών στελεχών του πλειοψηφήσαντος κόμματος, όπως π.χ. οι αξιότιμοι κύριοι Ακης Σκέρτσος (εσχάτως και ειδικός επί θεμάτων Ροδόπης) και Χάρης Θεοχάρης (μεγάλη η χάρη του, παλαιόθεν σοφολογιότατος), ότι η φτώχεια φέρνει καλοπέραση.
Μάλιστα, αυτό υποστήριξαν εν τη ρύμη του λόγου, ερωτώμενοι ή δεν ξέρω τι (5/6), ότι όσο αυξάνει ο τιμάριθμος και δεν πέφτει ο ΦΠΑ στα τρόφιμα τόσο ωφελούνται οι πτωχοί (ελπίζω, όχι τω πνεύματι) και λιμοκτονούν οι πλούσιοι· δεν είπαν ακριβώς «λιμοκτονούν», εγώ το έβαλα για να προσθέσω λίγη γλύκα, αφού όσο έχουμε και πληρώνουμε, τόσο ωφελούμαστε. Οι μη έχοντες είναι εκτός στατιστικού διαγράμματος, δεν τους πιάνει ο χάρτης, είναι πέραν και της Ροδόπης…
Για να το διασκεδάσουμε και λίγο, μεταξύ πολλών και διαφόρων, χρήσιμων και άχρηστων, που φυλάω, για ώρα ανάγκης, στο αρχείο (έντυπο και ηλεκτρονικό), ανέσυρα ή… ανάρτησα (δεν ξέρω τα ρήματα εις την ψηφιακή!) δύο σχετικά με τη… χημεία Σκέρτσου – Θεοχάρη. Το ένα είναι του Ροΐδη:
«Ως οι Ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι Ελληνες διαιρούνται εις τρεις κατηγορίας: α) Εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντας κοχλιάριον να βυθίζωσιν εις την χύτραν του προϋπολογισμού. β) Εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον και ζητούντας εν παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον. γ) Εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχοντας κοχλιάριον ούτε ζητούντας, αλλ’ επιφορτισμένους να γεμίζωσι την χύτραν διά του ιδρώτος των».
Το έτερον, του Παπαδιαμάντη, από τη σπουδαία «Φόνισσα» (την ξαναδιάβασα πρόσφατα):
«… εωσότου έδωκεν ο Θεός και ησύχασαν τα πράγματα (λευτερωθήκαμε δηλαδή από τον Τούρκο), και ο Σουλτάνος Μαχμούντ εχάρισε, καθώς λέγουν, τα “Διαβολονήσια” (Βόρειες Σποράδες) εις την Ελλάδα, κ’ έκτοτε έπαυσαν να είναι ασύδοτα. Την πλιατσικολογίαν διεδέχθη η φορολογία, και έκτοτε ο περιούσιος λαός εξακολουθεί να δουλεύη δια την μεγάλην κεντρικήν γαστέρα, την “ώτα ουκ έχουσαν”»…
πηγη: https://www.efsyn.gr