Η τραγωδία της Πύλου, της οποίας η καταμέτρηση νεκρών δεν έχει τελειώσει ακόμα, είναι άλλο ένα περιστατικό απόλυτα ενδεικτικό του εγκλήματος που συντελείται εδώ και χρόνια μπροστά στα μάτια μας. Στα πόδια μας επάνω.
Η θάλασσα πια ξεβράζει διαρκώς πτώματα. Νεκρά βρέφη, μωρά παιδιά, ανθρώπους νέους. Ανθρώπους.
Άνθρωποι κατατρεγμένοι, προερχόμενοι από κράτη που ενώ στις συζητήσεις μας παραδεχόμαστε ότι δεν είναι ασφαλή για όλους τους πολίτες τους, όπως το Ιράν για παράδειγμα, ξαφνικά «μια χαρά είναι, δεν έχουν επίσημα πόλεμο, τι δουλειά έχουν εδώ!;»
Και κάπως έτσι, η βαναυσότητα και ο θάνατος, έγιναν πολιτική. Έγιναν εξαγγελίες επίσημες, έγιναν προγραμματικές θέσεις. Έγιναν Συμφωνία Ελλάδας-Τουρκίας. Έγιναν περήφανες παραδοχές από κυβερνητικά στόματα ότι "αποτρέπουμε" επιτυχώς την είσοδο σε άτομα που θέλουν να ζητήσουν άσυλο. Και παράλληλα, όταν απευθυνόμαστε στο εξωτερικό, αρνούμαστε ότι κάνουμε pushbacks, και παρουσιάζουμε ως αριστερούς δάκτυλους και βαλτούς ακόμα και Μέσα όπως οι New York Times που τα αποκαλύπτουν συνεχώς. Έγιναν οργισμένες απαντήσεις σε δημοσιογράφους που θίγουν το θέμα με ερωτήσεις (You have not been to Samos!). Έγιναν φράχτης στον Έβρο. Έγιναν κοκορομαχίες ανάμεσα σε κόμματα για το ποιος δεσμεύεται ότι θα φερθεί πιο ανάλγητα σε όσους τολμήσουν να μας αλλοιώσουν τον πολιτισμό με τον ερχομό τους.
Και το χειρότερο, έγιναν ρουτίνα. Ο τρομακτικός αριθμός των νεκρών είναι που έχει δώσει τόση έκταση στο θέμα, όχι το γεγονός καθαυτό. Γιατί αυτό, ξέρουμε πως δεν είναι πρωτοφανές. Είναι κάτι που συμβαίνει. Διαβάζουμε τόσο συχνά για ακόμα ένα ναυάγιο, που το βούλιαγμα στην καρδιά κρατάει όλο και λιγότερο κάθε φορά. Προχωράμε στην επόμενη είδηση όλο και πιο γρήγορα, και επιστρέφουμε στις ζωές μας. Στις οποίες είμαστε ελεύθεροι να κυνηγήσουμε το κάτι καλύτερο για εμάς και τους δικούς μας. Σε αντίθεση με όσους πέθαναν για αυτό.
Σε αντίθεση με αυτούς που ακόμα και νεκροί, γίνονται αποδέκτες μίσους και ρατσισμού. Τόσο θεσμικά, όσο και από την κοινωνία. Ποιός εκπλήσσεται βέβαια; Ποιος ξεχνάει τα “τι μας νοιαζει που είσαι γκαστρωμένη; εμείς σε γ*****με;” που φώναζε κόσμος σε μια έγκυο, μέσα σε βάρκα; Ήδη τα χαιρέκακα σχόλια είναι πολλά, καθώς και τα σχόλια σχετικά με το ότι δεν είχαμε κανένα λόγο να κηρύξουμε εθνικό πένθος για “τους ξένους!” και να σταματήσουμε να λυπόμαστε υποκριτικά για όλους.
Και εδώ, για την υποκρισία, ίσως συμφωνούμε. Όχι για τους ίδιους λόγους. Απλά, τα δακρύβρεχτα λόγια κατόπιν εορτής, δεν χρησιμεύουν κάπου. Και κυρίως, δεν πείθουν.
*Πολιτική επιστήμονας
πηγη: https://www.efsyn.gr