Κείμενο που περιλαμβάνεται στο τόμο What Is Anarchism: An Introduction (PM Press, 2018). Ο Vernon Richards (1915-2001) ήταν πολιτικός μηχανικός, αναρχικός ακτιβιστής και εκδότης της αναρχικής εφημερίδας Freedom από το 1935 ως το 1982.
Μετάφραση Δημήτρης Πλαστήρας
Η βία, αντίθετα με τη διαδεδομένη άποψη, δεν είναι κομμάτι της αναρχικής φιλοσοφίας. Έχει τονιστεί επανειλημμένως από αναρχικούς στοχαστές πως η επανάσταση δεν μπορεί ούτε να κερδηθεί, ούτε και η αναρχική κοινωνία να ιδρυθεί και να διατηρηθεί από ένοπλη βία. Η καταφυγή στη βία είναι έτσι μια ένδειξη αδυναμίας, όχι δύναμης, και η επανάσταση με τις μεγαλύτερες πιθανότητες μιας επιτυχημένης έκβασης θα είναι αναμφίβολα εκείνη στην οποία δεν θα υπάρχει βία ή εκείνη στην οποία η βία θα περιοριστεί στο ελάχιστο , γιατί μια τέτοια επανάσταση θα δείξει την σχεδόν ομοφωνία του πληθυσμού ως προς τους σκοπούς της επανάστασης.
Η χρήση της βίας έχει δικαιολογηθεί και ως αρχή και ως μέσο για ένα σκοπό· σχεδόν ποτέ ωστόσο από αναρχικούς. Το περισσότερο οι αναρχικοί έχουν δικαιολογήσει τη χρήση της ως επαναστατική αναγκαιότητα ή τακτική. Η παρανόηση είναι εν μέρει αποτέλεσμα της σύγχυσης όρων για την οποία ευθύνονται οι ίδιοι οι αναρχικοί. Αναφερόμαστε φυσικά, σε εκείνους που αποκαλούνται πασιφιστές-αναρχικοί, και έτσι υπονοούν πως όσοι δεν περιλαμβάνονται σ’ αυτές τις κατηγορίες πρέπει να είναι βίαιοι-αναρχικοί! Το σφάλμα, κατά τη γνώμη μας, είναι η αλλαγή της μη βίας σε αρχή, ενώ στη πράξη δεν είναι τίποτα παραπάνω από τακτική. Επιπλέον, οι υποστηρικτές της «μη βίας» δεν κάνουν διάκριση μεταξύ βίας που χρησιμοποιείται ως μέσο για την επιβολή της θέλησης μια ομάδας ή τάξης, και εκείνης της βίας που είναι απόλυτα αμυντική.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αλλάξει η κοινωνία. Ένας είναι η ηθική ή φυσική εξόντωση εκείνων που διαφωνούν με το δικό σου τρόπο σκέψης· ο άλλος είναι πρώτα να πείσεις ικανό αριθμό ανθρώπων για την ορθότητα των ιδεών σου. Μεταξύ των δύο αυτών άκρων υπάρχει ένας αριθμός παραλλαγών του πρώτου αλλά, το παραδεχόμαστε εδώ, δεν μπορούν να υπάρχουν εκδοχές του δεύτερου. Οι αυτοπροσδιοριζόμενοι «ρεαλιστές» μεταξύ των ελευθεριακών πίστευαν πως ο συμβιβασμός είναι ηθικά δικαιολογημένος καθώς παράγει αποτελέσματα.
Η βία ως μέσο γεννά βία· η προσωπολατρία ως μέσο γεννά δικτάτορες – μεγάλους και μικρούς – και υποτακτικές μάζες· η κυβέρνηση – ακόμη και με τη συνεργασία σοσιαλιστών και αναρχικών – γεννά περισσότερη κυβέρνηση. Βέβαια έτσι η ελευθερία ως μέσο παράγει περισσότερη ελευθερία, πιθανώς ακόμη και την Ελεύθερη Κοινωνία!
Σε εκείνους που λένε πως καταδικάζει κάποιον σε πολιτική στειρότητα και στον Φιλντισένιο Πύργο η απάντηση μας είναι πως ο «ρεαλισμός» και η «περιστασιακότητα» τους θα οδηγήσει αναμφίβολα στη καταστροφή. Πιστεύουμε πως υπάρχει κάτι πιο πραγματικό, πιο θετικό και πιο επαναστατικό στην αντίσταση στο πόλεμο από το να συμμετέχεις σ’ αυτόν· πως υπάρχει κάτι πιο πολιτισμένο και πιο επαναστατικό στο να υπερασπιστείς το δικαίωμα ενός φασίστα να ζήσει από το να υποστηρίξεις τα Δικαστήρια που έχουν νομικές δυνάμεις να τον πυροβολήσουν· πως είναι πιο ρεαλιστικό να μιλάς στους ανθρώπους από το πεζοδρόμιο από ότι από τους κυβερνητικούς πάγκους· πως μακροπρόθεσμα είναι πιο αποδοτικό να πειράζεις μυαλά με τη συζήτηση από το να τα πλάθεις με τη βία.
Τελευταίο, αλλά όχι ασήμαντο, το ζήτημα αφορά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό και το σεβασμό για τους άλλους. Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που κανείς δεν μπορεί να κάνει δίχως να πάψει να είναι άνθρωπος. Ως αναρχικοί δεχόμαστε με προθυμία τους περιορισμούς που επιβάλλονται στις πράξεις μας γιατί, με τα λόγια του παλιού Γάλλου αναρχικού Sébastien Faure: «Ξέρω πως δεν είναι πάντοτε εφικτό να κάνει κανείς αυτό που πρέπει να κάνει κανείς αυτό που πρέπει να κάνει· ξέρω όμως πως υπάρχουν πράγματα που για κανένα λόγο δεν θα πρέπει να κάνει ποτέ».
πηγη: https://geniusloci2017.wordpress.com