Αντικαθρεφτίζει κάθε αποχωρισμός έναν μικρό θάνατο! Απέναντί του όσοι θνητοί διαθέτουμε ψήγματα έστω ενσυναίσθησης αποκαλυπτόμαστε –φοράμε-δε φοράμε τραγιάσκα, ρεπούμπλικο ή ημίψηλο–, κλίνοντας το γόνυ και υψώνοντας το βλέμμα και τις καρδιές. Οταν αποχαιρετούμε πολιτικούς ηγέτες, διαγράφουμε οριστικά κατά βάθος μαζί τους ένα σημαντικό κομμάτι του εαυτού μας, καθώς οι ίδιοι έλαβαν αποφάσεις που εν πολλοίς καθόρισαν τη ζωή μας, ακόμα κι αν την έκαναν πατίνι· είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με το παρελθόν και τη μοίρα μας· το αποτύπωμά τους μένει ανεξίτηλα χαραγμένο στα σπλάχνα μας.
Νέκυιες ωδές δεν ταιριάζουν στον Αλέξη Τσίπρα που παρέμεινε δεκαπέντε συναπτά έτη στην αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ, τέσσερα στον πρωθυπουργικό θώκο της χώρας και έξι στην πρωτοκαθεδρία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Συμπυκνωμένος χρόνος· ιδίως το πρώτο εξάμηνο του 2015 ισοδυναμεί με δεκαετίες ολόκληρες. Συγκαταλέγεται στους προέδρους που ταυτίστηκαν όσο ελάχιστοι με το κόμμα τους. Εντάχθηκε στην Αριστερά από τα μικράτα του· στην ΚΝΕ και κατόπιν στη Νεολαία του «Συνασπισμού».
Τριάντα δύο χρόνων κέρδισε κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητο ποσοστό ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων και στα τριάντα τέσσερα εκλέχτηκε πανηγυρικά πρόεδρος του «Συνασπισμού» και κατόπιν του ΣΥΡΙΖΑ· με διαφορά ο μικρότερος αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος στα χρονικά. Καβαλίκεψε το κύμα διαμαρτυρίας ενάντια στα μνημόνια και αναπτέρωσε τις χαμένες ελπίδες της κοινωνικής πλειοψηφίας, διεκδικώντας την κυβερνητική εξουσία για να ανατρέψει τις πολιτικές που τα επέβαλαν και τα υπηρετούσαν. Οδήγησε έτσι το κόμμα του από το 3% στο 26% το 2012 και στο 36% τον Γενάρη του 2015. Σχημάτισε την πρώτη αριστερή κυβέρνηση με την ευγενική αρωγή του ευκαιριακού του συμμάχου Πάνου Καμμένου, που βγάζει το άχτι του υπενθυμίζοντας τώρα πως επέτρεψε να τον θεωρούν αναγκαίο κακό. Απροετοίμαστοι, ο ίδιος κι οι υπουργοί του, πέταξαν με το «καλημέρα» τους λαιμοδέτες, σήκωσαν τα μανίκια και ρίχτηκαν σε μια σκληρή και αδιέξοδη διαπραγμάτευση με την τρόικα, αυταπατώμενοι ότι το κυνηγητό του ποντικού με τη γάτα παίζεται επί ίσοις όροις.
Ισως στην κρισιμότερη καμπή προκήρυξε δημοψήφισμα. Οι πολίτες τον τίμησαν με το εκκωφαντικό 61% κι όμως, την επαύριο ανέκρουσε πρύμναν και επέλεξε να υποταχτεί. Επί τέσσερα χρόνια εφάρμοσε ανάλγητη, νεοφιλελεύθερη πολιτική με την οποία μεν διαφωνούσε, υπερασπίστηκε δε μέχρι κεραίας. Ο κόσμος τού γύρισε την πλάτη με τριπλό χαστούκι το 2019. Δεν μπήκε στον κόπο να εμβαθύνει στις αιτίες. Συνέχισε το ίδιο τροπάρι ώς τη χαριστική βολή· τις πρόσφατες απανωτές κατραπακιές. Η παραίτηση φάνταζε μονόδρομος ως ύστατη πράξη αυτογνωσίας και αξιοπρέπειας. Επαφίεται στην Ιστορία η αποτίμηση του βίου και της πολιτείας του.
Οι νουνεχείς αντιμετωπίζουν με γενναιοψυχία τους σημαδιακούς αποχωρισμούς. Ο Αλέξης, όπως τον αποκαλούσα την εποχή της παντοδυναμίας του και της διάψευσης των μεγάλων προσδοκιών, είναι ένα κομμάτι του καλού και κακού εαυτού μας. Τον κατευοδώνουμε με εδαφιαία υπόκλιση. Η μνησικακία κάτι τέτοιες στιγμές είναι ίδιον των ουτιδανών. Χαρακτηριστικές οι δηλώσεις Κούλη. Η παραίτηση Τσίπρα θα αποτελέσει την αρχή του τέλους για τον θριαμβευτή των εκλογών. Η αλαζονεία του, χωρίς αντίπαλον δέος, θα τον μεταβάλει στον σκοτεινότερο πολέμιο του εαυτού του. Αλίμονό μας!
πηγη: https://www.efsyn.gr