Οι τελευταίες εκλογές του Ιουνίου μάς επιφύλασσαν κάποιες εκπλήξεις. Μιλώ φυσικά για κόμματα με πολύ συντηρητικές θέσεις, που από τα λίγα που μοιράστηκαν μαζί μας, καταλαβαίνουμε τι πρεσβεύουν και τι φιλοδοξούν να κάνουν. Η λέξη «πατρίδα» (καταπληκτική λέξη, γένους θηλυκού, αλλά σημαίνει «η γη του πατρός»!) έχει την τιμητική της στα λεγόμενά τους. Προφανώς δεν είναι οι μόνοι που αγαπούν την πατρίδα. Το ζητούμενο είναι με ποιον τρόπο.
Η «πατρίδα» δεν είναι μόνο τα σύνορα και η σημαία της, είναι ένας τρόπος που έχουμε συναποφασίσει να συνυπάρχουμε. Με τη γλώσσα, τις συνήθειες, τα ήθη μας, ακόμα και με το θρήσκευμα. Φτάνει βέβαια να τα γνωρίζουμε όλα αυτά. Οχι μόνο να τα ονομάζουμε.
Αν αγαπάμε πραγματικά την πατρίδα, θα πρέπει να την προσέχουμε κιόλας. Να πληρώνουμε τους φόρους μας, να σεβόμαστε το περιβάλλον, να γνωρίζουμε την Ιστορία της, να αναγνωρίζουμε τις αρετές μας αλλά κυρίως να εντοπίζουμε και να ομολογούμε τις αδυναμίες μας. Μόνο έτσι θα γίνουμε πολίτες του κόσμου και όχι περιχαρακωμένοι σε έναν μικρόκοσμο που καμαρώνει για το βαρύ πνευματικό και πολιτικό παρελθόν του. Είμαστε δε υπερήφανοι για το έργο των προγόνων μας, ενώ θα πρέπει να είμαστε για το δικό μας (περήφανος είσαι για κάτι που έχεις κάνει εσύ).
Ολα αυτά βέβαια τα γιγαντώνει η άγνοιά μας, η πλημμελής έως ανύπαρκτη εκπαίδευσή μας και ο αρχοντοχωριατισμός μας. Ας μη χρησιμοποιούμε τη λέξη αυτή λοιπόν τόσο αβασάνιστα και επιπόλαια. Οσο πιο πολύ ακούγεται, τόσο πιο ύποπτη γίνεται η συμπεριφορά μας.
Και κάτι ακόμα. Μας εντυπωσιάζει το γεγονός ότι αρκετοί συμπατριώτες μας προτιμούν πολιτικούς σχηματισμούς με μια στρατιωτική πατίνα. Ας θυμηθούμε ότι από το 1922 έως το 1973 η χώρα μας είχε επτά πρωθυπουργούς στρατιωτικούς (Κονδύλης, Πάγκαλος, Πλαστήρας, Μεταξάς, Παπάγος, Σ. Βενιζέλος και Παπαδόπουλος). Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι, και ευτυχώς οι περισσότεροι, για να αντιμετωπίσουμε αυτά τα φαινόμενα που δυστυχώς ευδοκιμούν και αλλού. Κάνοντας λοιπόν την αυτοκριτική μας όλοι μας, ας αναρωτηθούμε γιατί θαυμάζουμε τόσο πολύ τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα, ενώ ελάχιστη σημασία δίνουμε στον Σόλωνα και στον Κλεισθένη.
Η δημοκρατία και η ελευθερία πάνε χέρι χέρι με την ευθύνη. Ας αναλάβουμε λοιπόν όλοι τις ευθύνες μας.
πηγή: https://www.efsyn.gr