Ενας εργάτης στα ναυπηγεία πεθαίνει μέσα στο λιοπύρι. Ένας πιτσιρικάς από τη Συρία τρώει μια αστυνομική σφαίρα κάπου στη Λάρισα και πέφτει νεκρός. Ένα βασανισμένο άλογο στην Κέρκυρα ξεψυχάει στην καυτή άσφαλτο. Ζωές χαμένες. Και μην μου πεις να μην βάζω την ανθρώπινη ζωή δίπλα σε αυτή του αλόγου, γιατί ακούγεσαι σαν αυτούς που λένε μην βάζεις τη ζωή του ξένου, του Ρομά, του παραβατικού δίπλα στου Έλληνα, του τίμιου, του μεροκαματιάρη. Ζωές είναι όλες. Ζωές φτηνές στα μάτια της κάθε μορφής εξουσίας. Ζωές αναλώσιμες, χωρίς αξία. Όση αξία είχαν και οι ζωές των πνιγμένων στο ναυάγιο της Πύλου. Όση αξία είχαν και οι ζωές των εκτελεσμένων Ρομά. Όση αξία έχουν οι ζωές αυτών που δεν έχουν φωνή να φωνάξουν για τη ζωή τους.

Ζωές που, τελικά, δεν μετράνε στα μάτια του κοινού της τηλεοπτικής μεταδημοκρατίας, που προσπερνάνε αδιάφορα τον θάνατο του εργάτη, δεν τους λέει τίποτα ο θάνατος ενός αλόγου και μουρμουρίζουν «καλά να πάθει» για την εκτέλεση του ανθρώπου που δεν υπάκουσε στην εντολή του οργάνου. Και ο θάνατος των φτηνών, των περιττών και των αναλώσιμων γίνεται κάτι παραπάνω από συνήθεια. Γίνεται κανονικότητα. Μια κανονικότητα που αντί να βρει λιμάνι στους δυστυχισμένους, τους στέλνει στον υγρό τάφο του Ιονίου και η ζωή να συνεχίζεται κανονικά. Μια κανονικότητα που αντί να προστατεύει τον εργάτη, μετράει ζωή κι αξιοπρέπεια με απειλές και φιλοδωρήματα. Μια κανονικότητα που αντιμετωπίζει τα μη ανθρώπινα ζώα ως άψυχα αντικείμενα. Μια κανονικότητα που την επιβάλλουν οι λίγοι και την αποδέχονται οι πολλοί. Και όποιος τολμά να την αμφισβητήσει, γίνεται μεμιάς ο εθνικός λεκές, ο υπονομευτής, ο λαϊκιστής, ο γραφικός, ο επικίνδυνος, που του αξίζει μια θέση δίπλα στα θύματα της κανονικότητας των κανονικών ανθρώπων της κανονικής πλειοψηφίας που κανονίζει την αξία της ζωής.

πηγη: https://www.avgi.gr