Και ήρθε ο κ. Πιερρακάκης στο υπουργείο Παιδείας. Με φόρα. Πολλή φόρα. Από τα ύψη της ψηφιακής διακυβέρνησης στο υπουργείο που είναι αρμόδιο για την Παιδεία, εκεί όπου «θα κριθούν όλα για τις επόμενες δεκαετίες», όπως τόνισε ο ίδιος στην πρώτη του ομιλία με τη νέα του αρμοδιότητα στη Βουλή. Παρά τις πολλές εξαγγελίες, έστω και αναμενόμενες (ιδιωτικά πανεπιστήμια, νέο σύστημα διορισμού εκπαιδευτικών μέσω ΑΣΕΠ κ.ά.), αυτό που επικράτησε είναι η εμφανής προσπάθεια ανάδειξης ενός μεγάλου προσωπικού οράματος.
Ή κάτι άλλο που σίγουρα πετούσε πάνω από τις προγραμματικές δηλώσεις του. Πώς αλλιώς να εξηγηθούν από τη μια οι πολιτικές αναλύσεις-εξπρές για το κόστος των συγκρούσεων στην παιδεία (που «μοιάζουν με την υπερχρέωση της χώρας»), από την άλλη οι θεωρητικές αναφορές στον νεοφιλελευθερισμό και στο τέλος οι παλιακές και μεγαλόστομες επικλήσεις στην ένδοξη ιστορία και τη μοίρα της Ελλάδας που είναι «ν’ ανοιχτεί στο πέλαγος». Τι ακριβώς θέλει να μας πει ο νέος υπουργός;
Οι οικονομίες παγκοσμίως φθίνουν, οι κοινωνίες πιέζονται όλο και περισσότερο, ενώ ακόμη και η συζήτηση ανάμεσα σε πρώην μονεταριστές -μετέπειτα εκπροσώπους της λεγόμενης νέας κλασικής σχολής- και τους νεο-κεϊνσιανούς έχει περάσει από σαράντα κύματα και συνεχίζει να ανακαθορίζεται. Οπως και οι εφαρμογές της στην πράξη. Δεν μπορεί ν’ ακούμε από τον νέο πολιτικό θεωρίες ανασυρμένες από το πρώτο ψυγείο του Μίλτον Φρίντμαν. Ακόμη και ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπάθησε να βάλει τον δικό του αστερίσκο. Σε μία από τις τελευταίες προεκλογικές συνεντεύξεις του είχε πει ότι δεν είναι από τους νεοφιλελεύθερους που δεν πιστεύουν στην κρατική παρέμβαση. Αρκεί αυτή να μην πνίξει την αγορά. Είπε κάτι συγκεκριμένο.
Ο Κυριάκος Πιερρακάκης τι θέλει να πει; Ο φέρων τον τίτλο του ψηφιακού μεταρρυθμιστή, ο «ειδικός» της νέας γενιάς στην πολιτική, στη διακυβέρνηση, στην κοινωνία; Και πώς θα το εξηγήσει με λόγια χθεσινά; Πώς θα συνδυάσει το προφανώς επιδιωκόμενο μεταμοντέρνο στίγμα με τον παλαιοπολιτικό δημόσιο λόγο του; Αμερικανικής κοπής μεν, ξεπερασμένος όμως. Είναι πολύ μεγαλόστομος για να είναι σύγχρονος.
Δεν μπορεί στους καιρούς μας πια να αναμασάμε ιστορικο-πατριωτικές ανατάσεις του στιλ «όπως είπε ο Τρικούπης, η Ελλάς προορίζεται να ζήσει και θα ζήσει» σε συνδυασμό με νουθεσίες για «αναμετρήσεις τού σήμερα που πρέπει να γίνουν πέρα από τα όρια που προσδιόριζαν τις σκέψεις και τις πράξεις μας στο παρελθόν». Ολο αυτό, για να χρησιμοποιήσουμε εκφράσεις υπερσύγχρονης κοπής, φαίνεται κάπως cringy.
Οπως και οι παραλληλισμοί της ευφυούς πολιτικής που θέλει να ακολουθήσει με την ευφυΐα του Θεμιστοκλή στην ερμηνεία της Πυθίας για τα «ξύλινα τείχη που θα σώσουν την πόλη απέναντι στον κίνδυνο των Περσών» (;). Εκλεισε την πρώτη ομιλία του ως υπουργός Παιδείας με φοβερά ιστορικά άλματα μπρος-πίσω, από τον Θεμιστοκλή στον Τρικούπη και κατευθείαν στο μέλλον και τη μοίρα της Ελλάδας. Ναι. Είπε ο νέος: «Η μοίρα της Ελλάδας, η μοίρα του λαού της είναι να ανοιχτεί στο πέλαγος. Δεν έχουμε απολύτως τίποτα να φοβηθούμε. Αυτό είναι το στοίχημα αυτής της γενιάς. Να γίνει πρωταγωνίστρια στα νέα εθνικά άλματα. Και το στοίχημα αυτό θα το κερδίσει».
Λίγο πριν, δε, είχε ξεπετάξει και την πολιτική ανάλυση με το απαραίτητο περισπούδαστο ύφος: «Οι συγκρούσεις στην Παιδεία μοιάζουν, εν πολλοίς, με την υπερχρέωση της χώρας. Γίνονται σήμερα, πληρώνονται ακριβά αργότερα». Ναι. Και το συμπλήρωσε και με μια Διαμαντοπούλου: «Το κεκτημένο της συναίνεσης στον νόμο Διαμαντοπούλου αντανακλά το πνεύμα που ο ελληνικός λαός επιθυμεί να δει συνολικά στην Παιδεία από το πολιτικό σύστημα». Ε, αυτό είναι cringy AF. Αν και κάποιοι θα μπορούσαν να πουν ότι φλεξάρει ο κ. υπουργός. Δείχνεται πολύ. Και πρόωρα, πολύ πρόωρα. Και επειδή από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν ανέλαβαν οι Μαυρογιαλούροι, τώρα θα πρέπει να βρει άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
πηγή: https://www.efsyn.gr