Η προπαγάνδα είναι σαν την τέχνη. Δεν χρειάζεται να σέβεσαι την αλήθεια»...

 

Του Β. Αντωνίου

Είμαστε άνθρωποι και συνδεόμαστε οι μεν με τους δε, μόνο μέσω του λόγου. Επειδή η ικανότητα συνεννόησής μας καθοδηγείται μόνο από το δίαυλο του λόγου, όποιος διαστρεβλώνει αυτόν τον λόγο, προδίδει τη δημόσια κοινωνία.  Ο λόγος είναι το μόνο εργαλείο μέσω του οποίου επικοινωνούν μεταξύ τους οι βουλήσεις μας και οι σκέψεις μας, είναι η μετάφραση της ψυχής μας: αν αυτό το εργαλείο μας είναι ελλιπές, τότε δεν συνδεόμαστε πλέον, δεν γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο,  αν μας εξαπατά, διακόπτει κάθε συναναστροφή μας και διαλύει όλους τους δεσμούς στην τάξη της κοινωνίας μας.

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τόπος συγκέντρωσης, παραγωγής και αρχειοθέτησης του δημοσίου λόγου, καταλαμβάνουν μια καθοριστική θέση σε όλη την ανάλυση του πολιτικού ψεύδους στο χώρο  της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Στο σύγχρονο πολιτικό ψεύδος εξακολουθούμε να έχουμε την πεποίθηση ότι σε αυτόν τον τομέα οι κυβερνήσεις καθεστώτα… έχουν καινοτομήσει δραστικά. Ο σύγχρονος άνθρωπος, κολυμπά στο ψεύδος, αναπνέει στο ψεύδος, είναι υποταγμένος στο ψεύδος σε κάθε στιγμή της ζωής του.

Μια αιρετή  κυβέρνηση που υποκρύπτει την εγκαθίδρυση  καθεστώτος(καπιταλιστικο-τεχνο-μηντιακής ηγεμονίας)  και ομοιάζει με άλλες κυβερνήσεις  ίδίου ή ανάλογου… τύπου, ουδέποτε προχώρησε αληθινά , πέρα από τη διάκριση  μεταξύ αλήθειας και ψεύδους. Ένα αιρετό καθεστώς, έχει ζωτική ανάγκη από αυτήν την αντιθετική και παραδοσιακή διάκριση (Αλήθεια –Ψεύδος). Διότι μια κυβέρνηση καθεστώς, ψεύδεται ακριβώς εντός μιας παράδοσης όπου υπάρχει κάθε συμφέρον, να τη διατηρεί ανέπαφη και με την πλέον δογματική μορφή της για να υλοποιεί την εξαπάτηση. Απλώς μέσω του αξιώματος της παλαιάς  μεταφυσικής ( του χρήσιμου ψεύδους), απονέμει την πρωτοκαθεδρία στο ψεύδος, αρκούμενο  με αυτόν τον τρόπο σε μιαν απλή  ανατροπή της εξουσίας  ή της ιεραρχίας, κάτι που δεν πρέπει να μας ικανοποιεί.

Στις δημοσιεύσεις  (ακόμα και εκείνες που δηλώνονται επιστημονικές), στους λόγους της, και φυσικά στην προπαγάνδα της, οι εκπρόσωποι των καθεστώτων, ελάχιστα ανησυχούν για την αντικειμενική αλήθεια. Ισχυρότεροι και από τον ίδιο τον παντοδύναμο θεό, μεταμορφώνουν όπως τους αρέσει το παρόν, ακόμα και το παρελθόν(ακριβώς μέσω αυτής της επαναγραφής του ιστορικού παρελθόντος, υπερτερούν ακόμα και του Θεού που θα ήταν ανίκανος αυτός να αλλάξει το παρελθόν.

Εξ ορισμού ο ψευδόμενος, είναι κάποιος, που λέει ότι λέει, την υπεσχημένη αλήθεια. Όσο περισσότερο ψεύδεται μια πολιτική μηχανή τόσο περισσότερο καθιστά την αγάπη για την υπεσχημένη αλήθεια, το σύνθημα  της ρητορικής της.  

Παραδείγματος χάριν: «Εγώ μισώ το ψεύδος». Κάθε λέξη μετρά  και ο χρόνος του ρήματος και οι προσωπικές αντωνυμίες (Εγώ που σας μιλώ, εγώ γνωρίζω την αλήθεια που σας λέω και σας την οφείλω).

Η διάκριση μεταξύ της αλήθειας και του ψεύδους, του φανταστικού και του πραγματικού, παραμένει πολύ έγκυρη ακόμα και εντός αιρετών  κυβερνήσεων που υποκρύπτουν την εγκαθίδρυση ενός  καθεστώτος θεμελιωμένου πάνω στην πρωτοκαθεδρία του ψεύδους.